මම කොට්ටෙ අරගෙන ඔලුව වහගත්තෙ තව ටිකක් නිදි සැප විඳින්න හිතාගෙන. ඒත් නිදිමත මේ ටිකට කොහේ ගියාද මන්දා. නින්ද යන්නෙ නෑනෙ. මම නැගිටලා බෙඩ් එකේ වාඩි උනා. අන්න එතකොට තමයි මට ඇහුනෙ කටහඬවල් දෙකක්. එකක් අම්මගෙ. අනෙක.......?
හපොයි, චමියගෙ......
මේ පාන්දර කාක්කෙක් කියලා හිතිලා තියෙන්නෙ උගෙ කටහඬටද මන්දා.

ටිකක් වෙලා අම්ම එක්ක භජනෙ දාපු එකා මේ කාමරේ පැත්තට එනවා මට ඇහුනා අඩි සද්දෙන්. අදත් ඉස් ඉසෙල්ලම මුගෙ හඩු මූන දැක්කොත් අද දවසත් කාලකන්නි වෙයි. මොනවද කරන්නෙ? මම ඔලුව දෙපැත්තට ගැසුවා. එතකොට ඔලුවෙ කුනු එහාට මෙහාට වෙලා මොලේ පැහැදිලි වෙනවනෙ..

පිස්සා වගේ ඔලුව වන වනා ඉන්නකොට මම දැක්කෙ මගෙ කිලුටු රෙදි දාන කූඩෙ. මගෙ කොච්චර කිලුටු රෙදි තිබුනත් කවදාවත් ඒකට රෙදි දාල නෑ. කූඩෙ වටේට බිම තමයි දාන්නෙ.

තවත් හිත හිත ඉන්නෙ නැතුව මම පැනපු ගමන් ගත්තා කූඩෙ. දොර අයිනට වෙලා ඒකත් උස්සගෙන හිටියෙ ඌ ඔලුව දානකන්....

ඉතිරිය කියවන්න >)))>

                                                                                                මුල් කොටසට...
"ඒ කොල්ලා සුදුයි. පෙනුමයි...
දිග කලිසමක් ඇඳන් ඉන්නෙ. ඒ හින්දා කකුල ගැන මොකුත් කියන්න බෑ මට.
මිනිහ එතනින් හෙල්ලෙන්නෙත් නෑනෙ.
නැත්නම් තුවාලෙ ලොකු හින්දා කොර ගහන්න ඉඩ තියෙනවා.
 මේ මිනිහ නැති වෙලාවට වයිෆ්ගෙ තනියට තියලා ගිය කෙනෙක් නම්, ගෙදරට ගොඩක්ම විශ්වාසවන්ත කෙනෙක් වෙන්න ඇතිනෙ."

"ඔව් ඉතින්?..."

"ඉතින් සර් තනියම ඉන්න ගෑනියෙක් ලඟින් ලස්සන කොල්ලෙකුත් තිබ්බොත්?..."

සාජන් මහත්තයගෙ කට කොනකට හීන් හිනාවක් ආව...
"ඒකත් හැබෑව.."

"මට හිතෙනවා සර් මේ දෙන්න අතරේ මොකුත් සම්බන්ධයක් තියෙන්න ඇති. ඒත් මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් දෙන්න අතර ඇති වෙලා ඒක ලොකු රණ්ඩුවකට හැරිලා මේ කොල්ලා මේ අපරාදෙ කලා කියලා...."

"ඔව්.. ලස්සන කොල්ලෙක් හින්දා තනිපංගලමේ ඉන්න කෙල්ලෙක්ගෙ හිත යනවා තමයි. අනික තනියම ඉන්න තරුණ කෙල්ලෙක්නෙ..."

"මේ කොල්ලාම මේක කරා කියලා තවමත් හිතන්න බැරි උනත් කරපු අපරාධකාරයට තියෙන්න ඕනි හැඩහුරු

ඉතිරිය කියවන්න >)))>