මුල් කොටසට...
"ඒ කොල්ලා සුදුයි. පෙනුමයි...
දිග කලිසමක් ඇඳන් ඉන්නෙ. ඒ හින්දා කකුල ගැන මොකුත් කියන්න බෑ මට.
මිනිහ එතනින් හෙල්ලෙන්නෙත් නෑනෙ.
නැත්නම් තුවාලෙ ලොකු හින්දා කොර ගහන්න ඉඩ තියෙනවා.
 මේ මිනිහ නැති වෙලාවට වයිෆ්ගෙ තනියට තියලා ගිය කෙනෙක් නම්, ගෙදරට ගොඩක්ම විශ්වාසවන්ත කෙනෙක් වෙන්න ඇතිනෙ."

"ඔව් ඉතින්?..."

"ඉතින් සර් තනියම ඉන්න ගෑනියෙක් ලඟින් ලස්සන කොල්ලෙකුත් තිබ්බොත්?..."

සාජන් මහත්තයගෙ කට කොනකට හීන් හිනාවක් ආව...
"ඒකත් හැබෑව.."

"මට හිතෙනවා සර් මේ දෙන්න අතරේ මොකුත් සම්බන්ධයක් තියෙන්න ඇති. ඒත් මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් දෙන්න අතර ඇති වෙලා ඒක ලොකු රණ්ඩුවකට හැරිලා මේ කොල්ලා මේ අපරාදෙ කලා කියලා...."

"ඔව්.. ලස්සන කොල්ලෙක් හින්දා තනිපංගලමේ ඉන්න කෙල්ලෙක්ගෙ හිත යනවා තමයි. අනික තනියම ඉන්න තරුණ කෙල්ලෙක්නෙ..."

"මේ කොල්ලාම මේක කරා කියලා තවමත් හිතන්න බැරි උනත් කරපු අපරාධකාරයට තියෙන්න ඕනි හැඩහුරු
කම් ගොඩක් මෙයාගෙත් තියෙනවා...
කකුලේ තුවාලේ නොපෙනුනත් බලපු ගමන්ම පේනවා සර්, මේ කොල්ලා උසයි කියලා ගොඩක්. ඇඟත් කෙට්ටුයි වගේ. අත පයත් හීන් හින්දා මහන්සි වෙලා වැඩක් පලක් කරලා පුරුදු කෙනෙක් නෙවෙයි කියලා හිතා ගන්න පුලුවන් නේද?...
අනෙක සර්.. කෙල්ලගෙ හස්බන් දැන් කිව්වා මේ කොල්ලා මේ වෙලාවෙ මෙතන මක් කරනවද කියලා එයත් දන්නෙ නෑ කියලා.. මේ කෙල්ල මැරිලා කියලා කෙල්ලගෙ මනුස්සයාවත් නොදන්න එකේ මේ කොල්ලා දැනගන්න විදියක් නෑනෙ. ඉතින් මෙහෙට වෙලා මක් කරනවද?...."

"ඒකත් ඇත්තනෙ...   හරි නම් ඔය ටික හිතෙන්න ඕනි මටයි...."
සාජන් මහත්තයා ඔලුව වන වනා හෙමීට කියෙව්වා. ඊට පස්සෙ වීරසිංහ මහත්තයා දිහාවට හැරුනා...

"වීරෙ.... ගිහින් එක්කන් එනව කොල්ලව..."

"හරී සර්.."

වීරසිංහ මහත්තයා කොල්ලා ගාවට ගියා හෙමීට. ඒ කොල්ලා වීරසිංහ මහත්තයා දැක්කම පොඩ්ඩක් කලබල උනා වගේ ගතියක් පෙනුනා මට පෙනුනාද?. ඒ මගේ හිතුවිල්ලක්ද මන්දා.ඒත් මිනිහා ඔය දැන් සාමාන්‍ය විදියට ඉන්නෙ?

වීර මහත්තයා කොල්ලා ගාවට කිට්ටු කරලා හෙමීට මොනවද දෙඩෙව්වා. කොල්ලත් ඒක අහගෙන හිටියා. වටේ හිටපු ඈයො ටිකත් කිට්ටු කරනකොට මම දැක්කා අබිලිං මාමත් ඒ පැත්තට බෙල්ල දික් කරනවා. ඒත් එයා කොහෙ අහන්නද එතන විස්තරේ?
වීරසිංහ මහත්තයා සුටුස් ගාල හැරුනා අපේ පැත්තට. හැරිල එයා මෙහෙට එනකොට කොල්ලත් පස්සෙන්ම ආවා. පොඩ්ඩක් කොර ගගහා...

සාජන් මහත්තයයි මමයි මූනට මූන බලාගත්තා. මිනිහගෙ කොර ගැහිල්ල දැකලා. කොල්ලා ආපු ගමන් අපේ සාජන් මහත්තයා පොරට දණ ගහලා වැන්දා....

නෑ නෑ, පැනපු ගමන්ම දන ගහන්න වගේ පාත් වෙලා සාජන් මහත්තයා ඉස්සුව මිනිහගෙ රෙද්ද.. ඒ කිව්වෙ මිනිහ ඇඳගෙන හිටපු කලිසම් කකුල ඉස්සුවා. ඒක උස්සනකොට මිනිහා පොඩ්ඩක් පස්ස ගහලා කකුල ඇද්දා. ඒත් සාජන් මහත්තයා බලෙන්ම මිනිහගෙ කලිසම් කකුල උස්සනකොට අපි දැක්කා කකුල වටේ බැඳලා තිබුන රෙදි පටියක්. ඒක රතු වෙලා..

හිතාගතහැකි නේද මට ආපු සන්තෝසෙ?
මෙතනට එනකන්ම මම හරි.

"මේ මක් වෙලාද?..."

"ඒ.. ඒක සර්.. මම දර පලද්දි පොරොව කකුලෙ වැදුනා..."

"කවද්ද?.."

"ඊයෙ සර්..."

"කොහෙදිද?.."

"ං ආ..  ගෙදරදි..."

ඒ ගමන සාජන් මහත්තයා හෑන්ඩ් ෆෝන් එක අතට ගත්තා.

"තමුන්ගෙ ගෙදර නම්බරේ කියනවා.."

"ඒක... "
ඒක.... කියනවා ඉතින්.."

"ඒක මතක නෑ සර්..."

"මතක නෑ?    මතක...... නෑහ්???   හුහ්.. ගන්නවා තමුන්ගෙ ෆෝන් එක.. ගන්නවා ගෙදර නම්බරේ...
මම අහගන්නම් ගෙදරින්. තමුන් දර පලපු හැටි..."

"අනේ සර්.. ගෙදර අය දන්නෙ නෑ.. ගෙදර කවුරුවත් නැති වෙලාවක මම දර පැලුවෙ.. කකුල තුවාල උනා කියලා කාටවත් කිව්වෙත් නෑ.. මං..     මං..."

"හරි හරි. තමුන් ගැන මට හිතාගත්හැකි. යමන් පොලීසියට.. ගියාම මන් ඇදලා ගන්නම් සේරම ටික.."

"අනේ සර් මං මොන..."

"කට වහගන්නවා අයිසේ...
මේ වීරසිංහ? දානවා මේ මිනිහව ජීප් එකට..."

පරණ හින්දි ෆිල්ම් එකක අන්තිම හරිය ගියා වගේ සීන් කෝන් එකක් දැන් ගියේ.. ආයෙ නෑ අපේ සාජන් මහත්තයට උතුර දකුන මාරු වෙලා.  මෙච්චර වෙලා තිබුණ කරුණාවන්ත පෙනුම ලොවෙත් නෑ. මුහුදෙත් නෑ. යකා වගේ පැනපු ගමන් මිනිහට වැඳලා ඉස්සුවනෙ කලිසම. අඩුම තරමෙ ඒ යකාට කිව්ව නම් කලිසම් කකුල් උස්සපිය කියලා, ඒකත් එකක්..
ඒත් නෑ. තමන් වහන්සේම ඉස්සුවා.

ඒත් මදෑ. එකා යකා වගේ හුස්මක් කටක් ගන්න නොදී ඒ කොල්ලව ප්‍රශ්න කලා. ඌත් ඉතින් කෝඩු කාරයෙක්නෙ. කටින්ම අහු උනා මම හිතන්නෙ.. ඒකනේ සුටුස් ගාලා ජීප් එකත් පටෝගත්තෙ.. මේ සීන් එක අස්සෙ මම කරපු මෙහෙය අන්තිමට සම්භාවනාවට පාත්‍ර උනා කියලද හිතන්නෙ? පිස්සුද? පොලිස් මාමලා කොල්ලව දාගත්තා ජීප් එකට. ගියා රූන් ගාල. මට තැන්කිව් කිව්වෙවත් නෑ....

ඔන්න ඉතින් ඒ සීන් එක ඉවර උනා.

එක අතකින් හද්ද දුකයි අනෙත් අතින් බඩගින්නයි තුරුලු කරන් තවත් අතකින් චමියගෙ කරට අතක් දාගෙන මම ආව චමියගෙ  ගෙදරට. දුකයි කිව්වෙ සාජන් මහත්තයට අන්තිමට අපිව මතකවත් නැති එකට. මට පුදුමෙ යන්නම් කියන්නෙවත් නැතුව අර කොල්ලව කුදලගෙන තදියමේ ගිය එකට. නැට්ට ගිනිගත්ත හනුමන්තා වගේ. සේනාරත්න මහත්තයා උනත් ඒ ගමන්ම ගියා. අපිව දෙන්නව තනි කරලා.

එයාලා අපි දෙන්නා මෙතනදී කරපු උදව් එක මොහොතින් අමතක කලා. මම ගොඩක් දේවල් කරලා උදව් කලා. චමියා මොකුත්ම නොකර ලොකු උදව්වක් කලා. ඒව මොකුත් මතක නෑ. ඒත් මට තියෙන දුක මගේ යාලුවා.. චමියා තේරුම් ගත්තා.. මම අතන පරීක්ෂනේදි ඌව පැත්තකට කරලා තිබ්බත් මගෙත් එක්ක තරහා නම් නෑ වගේ. මගෙත් එක්ක එකට වැනි වැනී ආවා. කරුමෙකට තිබ්බෙ අබිලිං මාම විතරයි. මමයි චමියයි පොලීසියත් එක්ක එකට ඉන්නවා දැකලා තිබුන හින්දා මෑන් අපේ පස්සෙන්ම ආව. ඒත්  ගෙදරට එනකන්ම මොකුත් ඇහුවෙ නෑ.

අපි චමියගෙ ගෙදරට ගොඩ වෙනකොටම චමියගේ අම්ම ඉස්සරහට ආවා. චමියගේ අම්ම හිතන්නෙ චමියා වගේම මමත් එයාගෙම පුතෙක් හැටියට. මම ගොඩක් දවස් වලට මෙහෙ ආවම කාලා බීලා රෑ ඉඳලත් යනවනේ.  අදත් මේ ආපු ගමන් කන්න කියලා තමයි මගෙ බඩ කිව්වෙ. ආයෙ මොනවද චමියගෙ අම්මටත් ඒව තේරෙනවා. දිවැස් තියෙනවා වගේ. ඒ හින්දද මන්දා අපි ගෙට ගොඩ වෙනකොටම කෑම කාමරේ දිහාවට අත දික් කලා.

"පුතාල දෙන්නයි අපේ එක්කෙනයි අර පැත්තෙ යනකොට මම හිතුවා දවල්ට කන්න මෙහෙට ඒවි කියලා. මම තුන් දෙනාටම උයලා තිබ්බා. ගිහින් කන්න.
කොල්ලො දෙන්නා අත හෝදන්න මතක තියාගන්න. හරිද..?"

අන්තිම ටික නැන්දා කිව්වෙ අපි දිහාවට ඇඟිල්ල උරුක් කරන ගමන්. ඇත්තටම චමියටයි මටයි දෙන්නටම තිබුන නරක සිරිතක් තමයි කන්න කලින් අත හෝදන්න අමතක වෙන එක. ඕක අපිට පුරුදු උනේ අපි ඒ ලෙවල් කරන කාලෙදි. ඒ කාලෙ ගැන්සියත් එක්ක කන්න සෙට් වෙන එකෙක් අත් හෝදන්න ගියා කියන්නෙ ඌ එනකොට බත් එක ඉවරයි කියන එක.

අපිත් එක්ක අබිලිං මාමත් කන්න ලෑස්ති උනා. චමියගෙ නංගි නම් කොහෙදෝ ගිහින්. මුලින් අපිට කෑම බෙදපු නැන්දත් බත් බෙදාගෙන ඉඳගත්තා මේසෙට. කෑම මේසෙ තිබුනෙ වෙනදා නොතිබ්බ මහා පාලු මූසල ගතියක්. වෙන දේකට නෙවෙයි. වෙනදා කන මිනිස්සුන්ට කන්නවත් දෙන්නෙ නැතිව හිනස්සන මේ මකුලුවා අද සෝක මූඩ් දාගෙන හිටපු හින්දා.

ටිකක් වෙලා කනකොට චමියගෙ අම්මා මගෙන් ඇහුවා..
"පුතේ කෑම රස නැද්ද? නැත්නම් ලෙඩ වෙලාද?.."

"එහෙම දෙයක් නෑ නැන්දේ... මම මේ.."

"මෙයා අප්සට් එකේ ඉන්නෙ අම්මේ. අර පොලිස් කාරයෝ නොකියම ගියාට."
චමියා කට දැම්මා.
නැන්දගේ මාමගෙයි බත් කෑම එතනින් නතර උනා. මොකක්ද මේ හරුපේ කියලා නොතේරුන හින්දා.
අනේ චමියෝ. දැන් ඉතින් උඹම කියපන් විස්තරේ...

මම කන අතරේ චමියා විස්තරේ කියන්න පටන් ගත්තා. නැන්දයි මාමයි දෙන්නට කන්නත් මතක නෑ. හෙට වෙනකොට පත්තර වලත් නිවුස් එක තියේවි.අබිලිං මාමටත් දැන් හරිනෙ.

කතාව කියන්න කොච්චර වෙලාව ගියාද මන්දා. ඒත් මම කාල ඉවර වෙලා පිඟාන හෝදලා එනකොට නැන්දා කම්මුලේ අතක් තියාගෙන මන් දිහා බැලුවා. හරියට මන් පව් කියන්න වගේ.

"ඒ මිනිස්සුන්ට රාජකාරියට හදිස්සිනෙ පුතේ.. ඒත් පුතා කරපු දේවල් ගැන හිතලා සතුටු වෙන්න පුලුවන්නෙ.  අනේ ඒ කිව්වට මට නම් හිතාගන්නවත් බෑ මගෙ පුතා මෙච්චර දෙයක් කලා කියලා.. 
අනේ අර කෙල්ලගෙ ජීවිතේ දෙයියනේ..."

නැන්දා එකට එකක් හරියට සම්බන්ධ නැති වචන වැලක් කියාගෙන කියාගෙන ගියා. කවුරු හරි නොදන්න කෙනෙක් අහන් හිටිය නම් හිතයි අපි තමයි ඒ කෙල්ල මැරුවේ කියලත්..

කොහොම උනත් මමත් හිතා ගත්තා මේ කේස් එක මෙතනින් සමාප්තයි කියලා. සාජන් මහත්තයටත් මොන වැඩ තියෙන්න ඇත්ද?  මට කතා කරනවට වඩා. අනෙක අර කොල්ලගෙ වැඩේ කොහොම ඉවරයක් කරන්න ඇතිද?
ඒ මොකවත් දැන් මට වැඩක් නෑ. අවසානය මම හිතපු විදියට නොවුනට, මගේ වැඩේ කලානෙ හරියට.. මගෙ හිතට සතුටුයි.
හවස් වෙනකම් චමියගේ ගෙදර කියව කියවා හිටපු මම එලියට බැස්සෙ ගෙදර යන්න හිතාගෙන. කොහොම උනත් කේස් එකේ අවසාන ටික හෙට අනිද්දා වැටෙන්නෙ නැතෑ පත්තර වල...